Un ostau en França

Ana decidèt de crompar aqueu grand ostau, l’a sièis mes, dins una província monte si sènte tant despaïsada coma possible, pèr de dire d’òublidar lèu-lèu un chagrin d’amor. E mai pèrque, naissuda dins una Provènça secaroá e econòma, totjorn pantaièt de verdura generoá, de boescs, de vilagis mé de clochiers ponchuts istalats dins sei valons multicolòres. D’imagis susfachs de la Douce France que, pichona escoliana, regardava em’un languiment anticipat dins sei libres de geografia.